Tańczymy walca

- Cała Europa tańczyła walce, zawędrowały w wiele zakątków kontynentu. Krążyły po nim, nabierały lokalnych cech wykonawczych, elementów, stawały się częścią innych tańców - mówił o tym najpopularniejszym chyba rodzaju tańca Mariusz Żwierko z Zespołu Pieśni i Tańca "Kurpie Zielone" i Woda na Młyn.

Walc.

Foto: Shutterstock

Nie ma chyba w Polsce regionu gdzie nie tańczyło się walca. Taniec ten, tak jak polka od której różnił się przede wszystkim metrum na trzy, przyjął się na polskich salonach, dworach, wyszynkach i karczmach. Do rozpowszechnienia się tej formy tanecznej na ziemiach polskich przyczyniła się XIX-wieczna moda na walce wiedeńskie.

Nie jest to rdzenny taniec polski, bo przybył do nas z niemieckojęzycznego kręgu kulturowego. Jego kolebką są tereny alpejskie. Słowo walcen w języku średnio-wysoko niemieckim oznaczało obracać się. Nie da się tu nie zauważyć podobieństwa językowego do nazwy oberka, którego głównym elementem jest także wirowanie i obracanie się pary, również w metrum na trzy. Tańce te jednak różnią się od siebie, co wynika przede wszystkim z muzyki do której się je wykonuje. Walc ma inna pulsację, melodykę, charakter, często pojawia się też przedtakt.

Choć na gruncie polskim w wielu regionach jego tempo może zbliżać się do oberkowego, to nikt tych tańców nie mylił. Mógł pojawiać się jednak pod różnymi nazwami: waloszek, walcerek, walczyk, okrąglak, gładki, równy. Tak samo jak jego regionalne nazwy zmieniały się jego formy, ale podstawę zawsze stanowiło wirowanie w parze w ujęciu zamkniętym. Krok podstawowy walca mieści się w jednym takcie. Pełen obrót jak w polce i oberku to dwa pełne takty.

***

Tytuł audycji: Pierwsze kroki

Przygotował: Piotr Dorosz

Gość: Mariusz Żwierko

Data emisji: 22.02.2020

Godzina emisji: 8.50

gs