Z Tadeuszem Konwickim Janusz Głowacki spotykał się przy słynnym stoliku w kawiarni Czytelnika przy ulicy Wiejskiej w Warszawie. - Jego wyróżnikiem jest to, że jest bardzo utalentowany - mówi dziś Janusz Głowacki. - To go bardzo korzystnie wyróżnia z ogromnej plejady polskich pisarzy i reżyserów filmowych.
Głowacki powieść "Wniebowstąpienie" nazywa powieścią oszałamiającą. A wątki wprowadzane do powieści przez Konwickiego porównuje do zabiegów stosowanych przez Dostojewskiego.
O stoliku w Czytelniku, kocie i wątkach kryminalnych w książkach Tadeusza Konwickiego Joannie Sławińskiej opowiada Janusz Głowacki - Posłuchaj.
Za twórczość filmową i literacką Konwickiemu przyznano wiele nagród w Polsce i za granicą. W ostatnich latach otrzymał między innymi, medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis", tytuł Wielkiego Ambasadora Polszczyzny i Platynowe Lwy na festiwalu filmowym w Gdyni.
Autor "Małej Apokalipsy", "Kroniki wypadków miłosnych", a także "Kalendarza i klepsydry" oraz "Powieści z oblężonego miasta", jest uważany za jedną z najważniejszych postaci polskiej kultury współczesnej.
Twórczość Tadeusza Konwickiego wyrasta z doświadczeń współczesnego mu pokolenia, młodzieży AK-owskiej walczącej na kresach Rzeczypospolitej i poszukującej swego miejsca w powojennej rzeczywistości.
W latach 70. pisarz, który do 1966 roku był w PZPR, odszedł od marksizmu i związał się z opozycją. Książki z tego okresu "Kompleks polski" i "Mała Apokalipsa" zdominowała tematyka polityczna. Stały się one ironicznym opisem rzeczywistości Warszawy i Polski z okresu upadającego systemu totalitarnego.
W późniejszych latach ukazały się między innymi, "Rzeka podziemna, podziemne ptaki", "Nowy Świat i okolice", "Pamflet na siebie" oraz "Pamiętam, że było gorąco" - zbiór wywiadów dotyczących tematyki filmowej. W 2009 roku została opublikowana antologia "Wiatr i pył", zawierająca mniej znane publikacje Konwickiego. Konwicki - filmowiec, tworzył autorskie obrazy, jak: "Ostatni dzień lata", "Zaduszki", "Salto", "Jak daleko stąd, jak blisko". Dokonywał także adaptacji, reżyserując "Dolinę Issy" na podstawie powieści Czesława Miłosza oraz "Lawę" według "Dziadów" Adama Mickiewicza.
Tadeusz Konwicki urodził się 22 czerwca 1926 roku w Nowej Wilejce na Litwie. W 1944 roku zdał konspiracyjną maturę. W latach 1944−1945 był żołnierzem Armii Krajowej, brał udział w akcji "Burza", a później w partyzantce antyradzieckiej. Po wojnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, której nie ukończył.
Debiutem pisarskim Konwickiego była powieść "Rojsty" napisana w 1948 roku, lecz wydana dopiero po ośmiu latach. Formalnie Konwicki debiutował zbiorem reportaży "Przy budowie". Od 1957 roku przez wiele lat był kierownikiem literackim zespołu filmowego "Kadr", którym kierował Jerzy Kawalerowicz. W tym okresie za sprawą Konwickiego, a często z jego inspiracji, powstało wiele ważnych filmów zaliczanych do nurtu szkoły polskiej, między innymi, obrazy Andrzeja Munka, Andrzeja Wajdy, Kazimierza Kutza.
W 1954 roku Konwicki wydał wraz z Kazimierzem Somerskim zbiór scenariuszy filmowych "Za żelazną kurtyną". Następnie sam wyreżyserował kilka filmów na podstawie własnych scenariuszy, między innymi "Ostatni dzień lata", "Zaduszki" i "Salto". "Kronikę wypadków miłosnych" Konwickiego natomiast sfilmował w 1987 roku Andrzej Wajda. Za twórczość filmową otrzymał między innymi, w 1958 roku Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych i Krótkometrażowych w Wenecji za "Ostatni dzień lata". Ponadto zdobył nagrodę specjalną za scenariusz filmu "Jak daleko stąd, jak blisko" na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Autorskich w San Remo oraz w 2002 roku Polską Nagrodę Filmową "Orzeł" w kategorii Osiągnięcia Życia.
(pj)
