"Ten pamiętnik ma cel odpowiedzialny i trudny. Mam mnie wyleczyć i wychować. Nie będzie dla mnie ani rozrywką ani przyjemnością. Będzie obowiązkiem przeważnie przykrym i uciążliwym. Będę się starał pisać jasno, zwięźle, porządnie, bez ozdobników, bez niedomówień i mgławicowych domyślników o charakterze metafizycznym" od tych słów w czerwcu 1945 roku rozpoczął pisanie "Dziennika" Jan Józef Szczepański. Ponad pół wieku później w marcu dwutysięcznego roku zapisał: "Już czuję coraz wyraźniej, jak mój czas dobiega końca. Jak to będzie? Życie niedokończone. Tyle jeszcze rzeczy do zrobienia, do zrozumienia. Tyle nie zrobionych. A cielsko już słabiutkie".
Pierwszy tom dziennika ukazał się dziesięć lat temu. Ostatni - szósty trafił do księgarń kilka tygodni temu. Ukazał się w roku, w którym obchodziliśmy - w styczniu - stulecie urodzin Jana Józefa Szczepańskiego – pisarza, reportera, eseisty, scenarzysty filmowego, tłumacza, taternika, podróżnika, prezesa Związku Literatów Polskich i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Jakiego Szczepańskiego poznajemy dzięki tym zapiskom? Czego dowiadujemy się o jego wizji Polski, świata, literatury, powołania pisarza?
Zapraszamy do wysłuchania nagrania audycji, w której odtworzyliśmy także wypowiedzi Jana Józefa Szczepańskiego z nagrań archiwalnych PR.
***
Tytuł audycji: Dwukropek
Prowadziła: Dorota Gacek
Goście: córka pisarza Katarzyna Szczepańska-Kowalczuk, prof. Marta Wyka (badaczka literatury z Uniwersytetu Jagiellońskiego), Anna Mateja (dziennikarka, autorka przypisów w "Dzienniku") oraz Piotr Wojciechowski (pisarz, publicysta)
Data emisji: 6.10.2019
Godzina emisji: 16.00
am/bch
